10 września 2024 roku to  dzień, który niesie ze sobą zarówno radość , jak i smutek . Radość, bo możemy wspólnie podziękować osobie, która przez wiele lat z ogromnym zaangażowaniem i pasją nauczała piękna języka polskiego. Smutek, bo żegnamy wspaniałą polonistkę, panią prof. Jadwigę Pulkowską, która była nie tylko nauczycielem, ale również mentorem, inspiracją i wsparciem dla wielu z nas, zarówno uczniów, jak i nauczycieli.

Szanowna Pani Profesor,

dziękujemy za wszystkie lekcje, podczas których wprowadzała Pani uczniów w świat literatury, pokazując, że każda książka to okno na inną rzeczywistość. Dzięki Pani nauce zrozumieliśmy, że język polski to nie tylko gramatyka i ortografia, ale przede wszystkim narzędzie do wyrażania myśli, emocji i marzeń. Zaszczepiła Pani w nas miłość do literatury, do historii naszego kraju, a także do piękna słowa pisanego.

Dziękujemy za cierpliwość i wyrozumiałość, z jaką podchodziła Pani do błędów swoich uczniów, za motywację do stawiania kolejnych kroków na ścieżce edukacji. Dzięki Pani uczniowie mieli okazję rozwijać swoje talenty, odkrywać nowe pasje i uczyć się, jak krytycznie myśleć, jak interpretować świat przez pryzmat literatury.

Żegnamy Panią , ale w naszych sercach pozostaną wspomnienia o tych wszystkich chwilach, które spędziliśmy wspólnie na lekcjach i w pokoju nauczycielskim. To właśnie Pani pokazała nam, że literatura to nie tylko szkolny przedmiot, ale coś, co kształtuje nasze postrzeganie świata i buduje nas jako ludzi.

Na zakończenie chcielibyśmy życzyć Pani wszystkiego najlepszego na zasłużonej emeryturze. Mamy nadzieję, że czas, który spędziła Pani z nami, był dla Pani równie wartościowy, jak dla nas. Jesteśmy wdzięczni za wszystko, co Pani dla nas zrobiła, i wierzymy, że gdziekolwiek się Pani teraz znajdzie, będzie Pani nadal inspirować innych swoim entuzjazmem i miłością do języka polskiego.